Oficyna dawnego pałacu Maurycego Poznańskiego i Sary Salomey z Silbersteinów została wzniesiona w Łodzi przy ul. Gdańskiej 43 wg projektu znanego łódzkiego architekta, prywatnie przyjaciela Maurycego, Adolfa Zeligsona. Jak podają źródła, pałac był na wykończeniu w roku 1902. Po śmierci Maurycego w pałacu zamieszkał jego bratanek Maurycy Ignacy, w czasie wojny obiekt został przejęty przez niemieckich okupantów, a  po jej zakończeniu przez władze komunistyczne, które przekazały go na mieszkania dla profesorów Uniwersytetu Łódzkiego. Od 1945 r. (a właściwie od 1948 r., kiedy zakończono prace adaptacyjne) budynek jest siedzibą Muzeum Sztuki (wcześniej funkcjonującego pod nazwą Muzeum Historii i Sztuki). Budynki wpisane są w rejestr zabytków województwa łódzkiego pod numerem A/42 decyzją z dnia 20 stycznia 1971 r.

Elementy wystroju wnętrz zostały zachowane i wyeksponowane, zabytkowa stolarka i ślusarka okienna i drzwiowa, dekoracyjne kraty, metalowe lambrekiny na oknach 1 piętra, boazerie wewnętrzne, drzwi do szaf ściennych i inne elementy historyczne poddane konserwacji. Na podstawie przeprowadzonych badań konserwatorskich została przywrócona oryginalna kolorystyka elewacji, drzwi i okien. W dawnej oranżerii (obecnie gabinet Dyrekcji) zachowano i odrestaurowano oryginalne metalowe okna i drzwi. Zmodernizowane zostały instalacje, a obiekt dostosowano do obowiązujących przepisów z zakresu ochrony przeciwpożarowej.

Wnętrza celowo wyposażone zostały w nowoczesne meble nie nawiązujące do stylu historyzującego, co miało być formą dialogu pomiędzy Muzeum Sztuki prezentującym sztukę nowoczesną a historycznym duchem miejsca, w którym akurat przyszło mu mieć swoją siedzibę.